زادروز خیام

فرهاد گوران:زادروز خیام است؛ همو که از کلمه، طریقت نجات می جوید در "رسالة‌ في‌ الوجود". شادمان ترین شاعر روزگارش بوده؛ و البته اندوهناک تمام عیار همه ی دوران ها.با او زبان فارسی از جهنم می گذرد به بهشت در می آید و بانگ بلند نفی سرخوشانه ی این هر دو می شود، رو باده خور و حقیقت از من بشنو. شعر او در تواریخ دهشت ناکی که از سر گذرانده ایم گُجستگان ( ملعونین) را هرگز تنها نگذاشته است. این را خوانندگانِ بیقرار او به گاه رخوت و مستی و اندوه و شادمانی تجربه کرده اند.ساقی غم ما بلند آوازه شده ست.این آوای راستین در مغاک افتادگان است. در راه که می آمدم،میان حرف های یارانه ای و انتخاباتی... راننده تاکسی خواند؛ رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین.و دیدم که شعر اگر به ابزار سرخوشی های تهی بدل شود بسا خطرناک است و ویرانگر. و اصلا این نیز افیون می شود و سیاست زیست را از کار می اندازد، با این حال اگر از شعر کلاسیک فارسی چیزی هنوز نیز به کار آید همانا رستاخیز مدام واژگان است علیه روزمره گی و ابتذال.